In memoriam: Holkje van der Veer

Op 6 juni overleed dominicanes Holkje van der Veer (61) in een ziekenhuis in Nijmegen. Ze was daar opgenomen met hartklachten. Veerkrachtig als ze was, hoopte ze “ook deze storm te overleven”. Het liep anders.

Holkje werd in 2015 redactielid van Open Deur. Ze was bezig aan haar eerste boek, Veer-kracht, over haar leven met het syndroom van Marfan, dat in 2016 zou verschijnen. En ze wilde zich graag ontwikkelen in het schrijven.
Met heel veel plezier en liefde raakte ze volop betrokken bij Open Deur en de redactie: door haar schrijven, door haar hartstochtelijke, springerige, creatieve én spirituele inbreng en aanwezigheid in de redactievergaderingen.
Met haar doopsgezinde afkomst, haar overgang naar de katholieke kerk, haar dominicanes-zijn, haar contacten met mensen van allerlei leeftijden en in allerlei kringen was ze het gedroomde redactielid voor een oecumenisch maandblad.

Het syndroom van Marfan dat Holkje had, bezorgde haar “een bijzonder lichaam” zoals ze dat zelf noemde. Ze deed ruime ervaring op met het omgaan met angst, met ziekenhuizen, wachtkamers en dokters, fysieke beperkingen; en ze ontdekte bronnen van spiritualiteit, levenslust, veerkracht, overgave. Ze deelde al deze ervaringen graag en op vele manieren.
Enkele artikelen die ze voor Open Deur schreef, zijn typerend:
Zoals ‘Een duwtje in de rug’ voor een kerstnummer met het thema ‘Wees niet bang’ (een belangrijk motto van Holkje, zoals ook blijkt uit haar boek Drijf-Veer).

En: ‘Improviseren begint met ja zeggen’ (waarin ook haar verlangen om op te treden naar voren komt).

‘De oase: paradijselijk thuis voor onze verlangens’ schreef Holkje voor een themanummer over ‘Het goede leven’.
Ze schrijft over waar ze zo van genoot en wat voor haar zo belangrijk was – vriendschap, het Friese landschap (zon, water, wind); een plek waar alle reizigers welkom zijn, waar je niet hoeft te vechten om binnen te komen, waar je vrij bent. “Een momentum waar even alles warm, pijnloos en doordrenkt van liefde is.”

Holkje was zo levenslustig, zo vol plannen, eigenlijk ook altijd wel bezig om iets nieuws te leren (bleek toen we een nummer maakten over ‘Nooit te oud om te leren’).
De redactie zal haar ontzettend missen.

Holkje vertelde hoe ze een inspirerende boodschap van Marc de Hond in haar hart bewaarde: zolang ik leef hang ik lichtjes op in de tunnel. Dat deed zij zelf ook: sterren aan de hemel zien, lampjes ophangen in de duisternis.
Met de dominicanen bidden we: “dat ze mag staan in het Licht dat ze bij leven heeft gedragen”.