Dit gedicht van Ruth Fainlight las ik een jaar geleden rond Pasen voor het eerst. Het pakte me direct.
Soms is de steen weggerold maar
ik kan hem niet bewegen wanneer
ik dat wil. Een engel moet dat doen. Zal
ik ooit het gezicht van de engel zien,
of zal er altijd alleen
die vloeiende gloed zijn die iedere
haar en verenschacht apart uitlicht,
de plotselinge wind en geur, zonlicht,
muziek, de pijn van mijn gekneusde schouders.
De prachtige, vreemde ervaring van een engel – van wie je niet meer dan een glimp waarneemt. Een moment maar, heel even. Licht, gloed, wind, geur, muziek. Alle zintuigen aangesproken.
En dan die gekneusde schouders: Je hebt je uiterste best gedaan om die zware steen weg te rollen die jou eronder houdt, die je hart afsluit, die je belet om voluit te leven. Het lukte niet. Soms is al je wilskracht en moed niet genoeg. Dan is er engelenkracht nodig.
En kijk: de steen is weggerold.
Esther van der Panne
Het gedicht komt oorspronkelijk uit: New and collected poems. Bloodaxe Books, 2010.
Foto: Alexander Ivanov, Een engel rolde de steen van het gra (bron: Wikiart.org).