In de dierentuin Artis in Amsterdam is ruimte gemaakt voor de grote Mara of Patagonische haas. Het is een tamelijk groot knaagdier, verwant met de cavia, dat in staat is met heel weinig voedsel te overleven. Zelfs water kan het dier in gevallen van nood uit boombast halen.
Toen wij voor zijn buitenverblijf stonden, zei iemand dat hij bij elk dier dat hij in de dierentuin bekijkt, vergelijkingen trekt met mensen. De grote Mara herinnerde hem aan iemand die bang is om op te vallen. Zo iemand die op verjaardagsfeestjes het liefst een glaasje water bestelt om de gastvrouw niet tot last te zijn.
Er zijn mensen die aan dit beeld beantwoorden. Ze hebben een gedrag ontwikkeld waarmee ze zich zoveel mogelijk beschermen tegen nieuwsgierige en lastige vragen. Want vragen van anderen gaan gauw te ver en doen dus pijn.
Ze hebben een scherm van formaliteiten om zich heen gezet, waardoor niemand kan binnenkomen in hun levenshuis.
Ze zijn als versteend. Het leven bracht niet wat ze hoopten en terwijl andere mensen aten, dronken en liefhadden, voelden zij zich als de nauwelijks opgemerkte koelies die de zware lasten dragen van het vrolijke gezelschap dat mensheid heet.
Ik wil maar zeggen: er moet heel wat gebeuren voor iemand die zo versteend is geraakt, zich durft te laten zien. Misschien begint het met een cocktail bestellen. Met Pasen.
Aart Mak, pastor bij Kerk zonder Grenzen, het omroeppastoraat van Radio Bloemendaal, en redactielid van Open Deur.