Mijn knieën zijn niet meer die van een jonge god. Toen ik nog wel een jonge god was, liep ik vaak hard. Marathons zelf. In het artikeltje ‘Run, run’ heb ik geschreven dat ik opgehouden ben met hardlopen. Vanwege die knieën. Maar niet alleen de knieën, ook het vlees is zwak en daardoor doe ik soms onverstandige dingen. In een vlaag van overmoed heb ik enkele vrienden toegezegd de halve marathon van Parijs te lopen. We hadden zwaar getafeld en dan zeg je wel eens naderhand betreurenswaardige dingen. Ik zit eraan vast. Op 2 maart a.s. moet het gebeuren. Voorzichtig ben ik weer gaan trainen. Het viel me niet tegen. Ik had zelfs een keer dat oude vrije gevoel, dat ik vroeger vaak had. Ik vertelde het een oudere en misschien wel verstandigere vriend. Hij moet niets hebben van hardlopen. Hij heeft de neiging om vooral hardlopers met een buikje aan te houden en uit te nodigen met hem mee te rijden. Veel handiger. Ook esthetischer. In elk geval gezonder voor de gewrichten. Toch ga ik door. Soms moet je onverstandige dingen aandurven, net als ooit die jonge god.
Stephan de Jong